فصل 8-3

آن شب وقتی برای خواب وارد اتاقش شد نگاهش به ساک بسته اش که گوشه اتاق خودنمایی می کرد افتاد. با بی حالی آن را برداشت و درش را باز کرد و نگاهش به لباس هایش افتاد که کمی هم چروک شده بود. ولی حتی لا به لای آن چروک ها هم خاطرات زیادی به او چشمک می زد و روح و جانش را آزرده می ساخت. با تمام بی حوصلگی اش لباس هایش را یک به یک برداشت و مشغول آویزان کردنشان شد. دو روزی بود که وارد خانه ی پدر بزرگش شده بود و چمدانش به همان صورت بسته گوشه اتاقش باقی مانده بود.نه اشتیاقی برای باز کردنش داشت و نه اشتیاقی برای تعویض لباسش. ولی آن شب با صحبتِ مادر بزرگ ساکش را باز کرد و لباسهایش را که همه پر از خاطرات تلخ و شیرین بودند آویزان کمد کرد. همچون خودش که در این دنیا بدون امید و هدف روی زمین و هوا آویزان بود و معلق.

فصل 8-2

فصل 8

نور سرخ رنگ خورشید بر سرتاسر شهر پهن بود و خبر از این می داد که غروب آفتاب در راه است و سیاهی شب در انتظار رفتن سپیدی روز. لیلی از پشت پنجره اتاقش که تنها رابط او با دنیای بیرونش بود مشغول تماشای درختان و عابران بود. ولی حتی ان درختان و آن عابران نیز دیگر برای او هیچ جذابیتی نداشتند. همه چیز برایش تیره و تار بود و یخ زده هم چون قلبش. امیر با خیانتش میان او و زندگی، فاصله ای به اندازه تمام دنیا انداخته بود. زندگی برایش پوچ و بی مفهوم بود و آینده برایش چون شب سیاه تاریک.

فصل 8
نور سرخ رنگ خورشید بر سرتاسر شهر پهن بود و خبر از این می داد که غروب آفتاب در راه است و سیاهی شب در انتظار رفتن سپیدی روز. لیلی از پشت پنجره اتاقش که تنها رابط او با دنیای بیرونش بود مشغول تماشای درختان و عابران بود. ولی حتی ان درختان و آن عابران نیز دیگر برای او هیچ جذابیتی نداشتند. همه چیز برایش تیره و تار بود و یخ زده هم چون قلبش. امیر با خیانتش میان او و زندگی، فاصله ای به اندازه تمام دنیا انداخته بود. زندگی برایش پوچ و بی مفهوم بود و آینده برایش چون شب سیاه تاریک.
دیگر حتی بود و نبودش نیز در این دنیا برایش هیچ اهمیتی نداشت. همانند شیء معلقی بود که میان زمین و آسمان راه به جایی نداشت. با آهی که با تمام غم از سینه اش بیرون می داد، از کنار پنجره اتاقش کنار آمد و همچون یتیمان گوشه ای نشست. که به ناگاه بغضش در سکوت خانه با صدای بلندی دهان باز کرد و این سخنان بر لبانش جاری گشت: خدایا آخه چرا؟ چرا باید سرنوشت منم مثل سرنوشت مامان بشه؟ مگه منو مامان در حق مخلوقات تو چه کرده بودیم که روزگارمون سیاه تر از سیاهی شب شد؟؟؟ و هق هقش به ناگاه به آسمان رفت.
بالاخره بعد از تمام عذاب هایی که در تک تک روزهای زمستان کشیده بود، زمستان رفت و بهار آمد. روز اول عید تلفن خانه اش مدام زنگ می زد و زنگ می زد. ولی یاس و نا امیدی چنان در وجودش ریشه دوانده بود و او را غرق خود کرده بود که مدام پهن بسترش بود و به هیچ تلفنی پاسخ نمی داد. با شروع روزهای عید دلتنگی اش بیشتر شد. چون گمان می کرد عید آن سال را در خانه مشترک خود و امیر خواهد گذراند. ولی چنین اتفاقی نیفتاده و راه او و امیر به طور کل از هم جدا شده بود.
آن سال روزهای عید نه به دیدار کسی رفت و نه در را به روی کسی باز کرد. فقط به اقوامش در شیراز زنگی زد و عید را به همه اشان تبریک گفت و در جواب آنها که چرا تعطیلات را به شیراز نرفته است؟ سنگینی درس هایش را بهانه کرد. دهم فروردین ماه بود و آفتاب قشنگی در اتاقش پخش شده بود. ولی از هر چه آفتاب و روشنایی بیزار بود و منزجر.او فقط طالب تنهایی بود و تاریکی.
بالاخره غروردین نیز به پایاین رسید. ولی لیلی هنوز هم پهن بسترش بود نه به دانشکده می رفت و نه به هیچ کجای دیگر. چقدر خوشحال بود از اینکه اجازه نداد بود امیر تا به آن روز پای به خانه اش بگذارد. و یا از رابطه اش کسی مطلع شود. بعد از هر وعده نماز کارش فقط گریه بود و اشک و آه. مدام از خدا می خواست که هر چه زودتر از این حالتی که گریبانش را گرفته بود خلاصش کند و به زندگی امیدوارش کند. مدام از خدا می خواست که زندگی امیر با چنان شکستی روبرو شود که به یاد ظلمی که در حق او کرده بود بیافتد.
در آن روزها عقربه های تکرار ساعت بدون وقفه ای از حال به آینده می پریدند و گذشت زمان را به رخش می کشیدند. ولی حتی گذشت زمان نیز هیچ تفاوتی به حالش نداشت. گویی که عمرش در همان روزهای بودن با امیر متوقف شده و هیچ حرکتی نداشت.
نزدیک ظهر بود و در آن ساعت از روز که خُرد و کلان در تکاپو و تلاش بودند. لیلی از شدتِ تب روی بسترش دراز کشیده و تمام تنش چنان در آتش تب می سوخت که گمان می برد هر آن گمان آن می رود که در تنهایی و بی کسی بمیرد و جسم بی جانش به لاشه متعفن و بدبویی تبدیل شود و بوی گندش سرتاسر آن خانه و آن محله را بردارد و موجب گریز اهالی آن محله شود. درحالیکه از تشنگی دیگر توانی برایش نمانده بود، دستان سوزانش را که چون تنور داغی بود، پیش برد و به زحمت لیوان آبی را که کنار تختش بود را برداشتو با لرزش دستانش به لب های خشک و تشنه اش نزدیک کرد. ولی باز هم با به خاطر آوردن روزهای تنهاییش، لیوان آب از دستش رها و به روی بسترش افتاد و به خیسی روی بسترش خیره شد.
احساس می کرد که با شنیدن حرف های امیر، آن هم به آن صورت بی رحمانه، آسمان زندگی اش تبدیل به آسمان تیره و بارانی گشته است، آن هم آسمانی که با ریزش هر چه بیشتر چشمانش، سیاهی و تیرگی اش به همان صورت تیره و تار  مانده و هیچ تغییری نمی کند. هر روز که با تابش نور خورشید چشمانش را به روز دیگری می گشود، بلافاصله با نگاهی به اطراف به یاد خیانت امیر افتاد و دوباره دلتنگی و ترس از تنهایی به سراغش می آمد. چهار ماه از آن شب و از آن تلفن شوم گذشت که لیلی با حالی زار راهیه بهشت زهرا شد. دلش می خواست بعد از مدتها برای مادرش سخن گوید و سنگینی دلش را از همه غمی که به روی هم تل انبار شده بود خلاص کند. آسمان شهر ابری بود و گرم و دو کرده. وقتی وارد گورستان شد، از زیر درختان همیشه سبز کاج گذشت و به قطعه مورد نظرش که مادرش در آنجا به آرامی خفته بود  رسید.
با رسیدن به سنگ قبر مادرش، روی آن افتاد و نالید: مامان می بینی؟ می بینی عین خودت شدم؟ می بینی یکی عین بابا پیدا شد و به دخترت خیانت کرد؟
و یا فریاد دلخراشی ادامه داد: مامان خیلی تنهام، خیلی. مثل تو که اون موقع ها با وجود من تنها بودی و غمگین. شبا اصلا خواب ندارم. دیشب یهو به یاد حرف تو افتادم. به یاد اون حرفت که می گفتی «لیلی همیشه حوادث کوچیک، موجب بروز حوادث بزرگ زندگی می شن.» اون موقع از حرف شما چیزی نفهمیدم. ولی امروز حرف شما رو خیلی خوب می فهمم. اگه اون روزِ لعنتی عکسای من و امیر جابه جا نمی شد، امروز حال و روزِ من این نبود. آره مامان، امروز من خیلی خوب به اون حرف شما رسیدم. تازه فهمیدم که هیچ عشقی ازلی و ابدی نیست و پایان تمام عشق ها بالاخره خیانت و پشت پا زدن به تمام قول و قرارهاییه که یه روز زده می شه. مامان تو بگو چیکار کنم؟
و بلافاصله صدای بی امان گریه هایش در فضای خاموش گورستان پیچید و بر فرق سرش فرود آمد. بعد از ساعتی از جایش بلند شد و به سمت در خروجی گورستان راهی شد. روز بلند اوایل تابستان چنان بی طاقتش کرده بود که نمی دانست چه کند. گرما از یکسو و تنهایی از سوی دیگر به کلی کلافه و درمانده اش کرده بودند.
ترم بهاره را مرخصی گرفت و به دانشکده نرفت. گویی امیر با رفتنش انگیزه های او را نیز با خود برده و بی تفاوتی را برایش باقی گذاشته بود. و بالاخره یکی از همان روزهایی که به کلی کلافه و درمانده بود، فکری به ذهنش رسید.تصمیم گرفت به شرکت امیر برود و به بهانه جویای کار، پرس و جو بکند و سراغی از امیر بگیرد. یک هفته با فکر به اینکه به شرکت امیر برود یا نه سپری شد. و بالاخره بعد از گذشت یک هفته تردیدش را کنار گذاشت و راهیه شرکت امیر شد.
آن روز درحالیکه به شرکت امیر نزدیکتر می شد،به آرزوهای سوخته اش می اندیشید. به آرزوهایی که در روزهای متوالی برای هر کدامشان نقشه کشیده و در ذهن جوان و عاشقش همه را به اجرا گذارده بود. وقتی پای به شرکت گذاشت، با دیدن در و دیوارش خاطرات آرزوهای قشنگش به یکباره چون سیلی نا به هنگام بر او هجوم آورد و چشمانش را پر از اشک کرد. همه ی کارمندان برایش نا آشنا بودند، الا آقای عسگری که با دیدنش لب باز کرد و با آن لهجه شیرین ترکی گفت: به به ، خانوم سپهری چه عجب از اینورا.
لیلی با صدای لرزانی که تلاش در مهار کردن بغضش را داشت گفت: سلام آقای عسگری خوبین؟
آقای عسگری وقتی به روبروی لیلی رسید با تعجب گره ابروانش را به هم نزدیکتر کرد و گفت: خانوم سپهری چرا اینقد ضعیف شدین؟ اول نشناختمتون. نکنه خدایی نکرده بیمارین؟
لیلی بغضش را قورت داد و گفت: بله درسته، کمی حال ندارم.
هرگز فکرش را هم نمی کرد که روزی برای پرس و جو این که آیا امیر ازدواج کرده یا نه؟ پای به این شرکت بگذارد. همین فکر آزاردهنده مدام اذیتش می کرد و ضخامت بغض نشسته بر گلویش را ضخیم و ضخیم تر می کرد. با صدای آقای عسگری که پرسید: دخترم کاری داشتی؟ به خود آمد و برای اینکه آقای عسگری پی به احوالش نبرد و اشک های نشسته بر چشمانش را نبیند، عینکش را به روی چشمانش زد و گفت: می خواستم آقای بزرگ نیا رو ببینم آخه دنبال کار می گردم.
در حالیکه آقای عسگری سرش را می خاراند گفت: والله متاسفانه آقای بزرگ نیا این شرکت رو واگذار کردن. البته نه تنها این شرکت، بلکه هر چی که تو ایران داشتن و نداشتن فروختن و همراه خانواده رفتن انگلیس.
لیلی که تا به آن روز حتی به مخیله اش نیز خطور نمی کرد که امیر به همراه خانواده اش به لندن رفته باشد آن هم با قرار قبلی، با چشمانی که بهتش را نشان می داد پرسید: شما مطمئنین؟
و بلافاصله برای اینکه سوءتفاهمی برای آقای عسگری پیش نیاید گفت: منظورم اینه که آقای مهندس هیچوقت از رفتن و موندنشون تو انگلیس حرفی نزده بودن.
آقای عسگری با مکث کوتاهی گفت: آخه اونطور که پدر آقای مهندس می گفتن، قرار بر این بوده پسرشون امیر خان همونجا با دختر شریکشون ازدواج کنن. و چون دختر شریکشون بزرگ شده اونجاست، امیر خان هم تصمیم گرفتن به همراه خانواده همونجا بمونن.
فقط خدا می دانست که لیلی با شنیدن جملات آقای عسگری به چه حال و روزی افتاد.  زانوانش سست شد و خون در رگ هایش یخ بست و سرش به طور وحشتناکی گیج رفت. تازه باورش شد که امیر واقعا به او خیانت کرده و دیگر خیال بازگشت به ایران را ندارد.
بدون سوال و جواب دیگری با تشکر آرامی که به زحمت از میان لبانش خارج می شد از در شرکت خارج شد. چنان درگیر افکارش بود که به هیچ وجه متوجه اینکه کی وارد خیابان شد و کی پایش را به شلوغی خیابان گذاشت نشد.

فصل 7-5
خودش هم نفهمید که چه ساعتی به خواب رفت. آن هم خوابی که فقط برایش کابوس بود و کابوس. کابوسی که از خنده های تمسخرآمیز امیر ،به رُخِ جانِ بی جانش. نزدیک اذان ظهر بود که با دیدن کابوسی دیگر از خواب پرید و پیکرش را غرق در عرق دید. با بی حالی پتو را از روی خودش کناری زد و دوباره همه چیز رو به خاطر آورد. به خاطر آورد که دیگر امیر را نمی بیند. به خاطر آورد که دیگر یاری ندارد . به خاطر آورد که در گذشته برای امیر فقط یک سرگرمی بوده است. آری همه این هارا به خاطر آورد. و دوباره فقط اشک ریخت و اشک ریخت.
بعد از ساعتی با بدنی کرخت و بی حس از روی تخت بع زیر آمد و به سمت آینه اتاقش رفت. ولی با دیدن قیافه اش با وحشت چند گام به عقب برداشت و همانجا روبروی اینه ایستاد . باورش نمی شد که این قیافه خودش باشد. باورش نمی شد که این همان لیلی شاد و خندان باشد. به خوبی مشخص بود که در همان چند ساعت زیر چشمانش به گود نشسته و به اندازه چند کیلو وزن کم کرده بود. آن شب با شنیدن حرف های امیر، آن هم با آن لحن تند و زننده، تمام باورهایی را که نسبت به او داشت به یکباره دود شد و به هوا رفت.
آن شب حرفهای امیر موجب شد تا تصویر قشنگی را که از او در قلب و ذهنش نقش بسته بود به یکباره از جلوی دیدگانش محو شود و به تصویر زشتی مبدل گردد.کم کم غروب از راه رسید و خانه در تاریکی فرو رفت. ولی او همانگونه که روشنایی را احساس نکرده بود تاریکی هوا را نیز احساس نکرد.
شب شده بود که به آرامی و خستگی که در تمام رحش جا خوش کرده بود از جایش بلند شد و به سمت پنجره ای که او را به سوی خود می خواند، رفت و آن را گشود و فضای اتاق را از هوای سرد و سوزنده ی شبانه پر کرد. آن هم اتاقی که خیانت پدر را دیده بود و مرگ مادر را. آن هم اتاقی که عشق لیلی را دیده بود و نامردی امیر را. دیگر از آن خانه و در و دیوارش بیزار بود. دلش می خواست که هر چه زودتر برود و دیگر آن خانه را نبیند. تصمیم گرفت هرچه زودتر خانه اش را بفروشد و به مکان دیگری برود تا شاید بتواند با تغییر محیط آن همه بدبختی را به دست فراموشی بسپارد.
با قئرت دادن بغضش نفس عمیقی کشید و هوای سرد بیرون را به ریه هایش فرستاد و با نگاهی به آسمان، لنگه پنجره را بست و پریز برق را فشرد. که با روشن شدن فضای اتاق به ناگاه چشمش به عکس امیر افتاد.
با دیدن تصویر امیر که گویی به او دهن کجی می کرد، بدون اینکه حتی لحظه ای درنگ کند، با تمام خشم و نفرت به سویش رفت. ولی تا خواست ان را پاره اش کند، به یاد اولین روز آشنایش با امیر افتاد، این یکی از همان عکس هایی بود که موجب آشنایی او و امیر شده بود.
بعد از آن شب چند روز دیگر را در خواب و بیداری گذراند. گوشه نشین خانه شده و  شب ها و روزهایش را بدون آنکه به جایی برود و یا با کسی سخنی بگوید می نشست و به نقطه نا معلومی خیره می شد.  گاهی اوقات نیز به قدری گریه می کرد که با بی حالی به روی تختش می افتاد و خواب امیر را می دید. اواخر اسفند را نه به دانشکده رفت و نه به تلفن کسی پاسخ داد. چون در آن گیرودار فقط خواهان تنهایی بود و تنهایی.
پایان فصل 7

    فصل 7-4     
   

چند روزی بود که امیر هیچ تماسی با او نگرفته بود. لیلی مطمئن بود که آن شب امیر با او تماس خواهد گرفت و او را از دلتنگی که برای شنیدن صدایش داشت خلاص می کرد . ولی بیست روز هم گذشت و از امیر خبری نشد.
یک ماه هم به سرعت گذشت و بازهم از امیر خبری نشد. تا به آن روز نه زنگی به لیلی زده بود و نه نامه ای برایش پست کرده بود. لیلی از شدت دلشوره نمی دانست که چه کند. حتی جرات به شرکت رفتن را هم نداشت، چون به گفته امیر بعد از رفتن او به لندن، قرار بود که پدرش اداره شرکت را به عهده بگیرد. و او دلش نمی خواست که پدر امیر فعلا او را ببیند.
دو ماه گذشت ولی باز هم از امیر خبری نشد. لیلی بیشتر شب های آن دو ماه را مژه بر هم نمی زد و یکریز اشک می ریخت. حتی روزها حوصله انجام هیچ کاری را نداشت. دلش می خواست که سرش را به زیر پتویش فرو کند و خودش را در آن روزهایی ببیند که امیر در ایران و کنار او بود.اگر برای امیر اتفاقی افتاده بود چه؟ یا اگر .... نه نه امکان نداشت امیر او را فراموش کرده باشد. امکان نداشت امیر او را نادیده گرفته باشد. امکان نداشت امیر او را کنار گذاشته باشد. که همه این اگرها مدام همچون پتک سنگینی به روی سرش فرود می آمدند و لایه های منتظر مغزش را نگرانتر و بی طاقت تر می ساخت. تصویر شیرین امیر با آن خنده های بامزه و نگاه عاشقش مدام در تاریکی ذهن منتظرش خاموش و روشن می شد و او را بیشتر و بیشتر عصبی می کرد.

فصل 7-3
از آخرين تلفن امير سه ماه مي گذشت، ولي هنوز هم از او خبري نبود.فكر بي خبري از امير باعث شده بود كه حتي ليلي نتواند به خوبي درس هايش را بخواند. بيشتر اوقات نيمه هاي شب از خواب بيدار مي شد و در تاريكي اتاقش قدم مي زد. آن شب نيز با كوباس وحشتناكي از امير، از خواب بيدار شد و روي بسترش نشست. گويي كه در زمين و هوا معلق بود. نمي دانست كه چه كند و به كجا به دنبال امير بگردد و از چه كسي سراغ او را بگيرد.حتي شماره تلفني نيز از او نداشت. امير حتي شماره اي نيز به او نداده و به او گفته بود‌ «ليلي جان خودم باهات تماس مي گيرم. احتياجي نيست تو زنگ بزني» چقدر دلتنگ و نگران حال امير بود. درونش چنان بي قرار بود و بي تاب، كه دلش مي خواست هر چه در درون دارد بالا بياورد و خودش را از آن همه بي قراري خلاص كند. با نيامدن امير گويي كه چرخش زندگي نيز براي او از حركت ايستاده بود. مدام دلهره اين را داشت كه نكند براي امير اتفاقي افتاده باشد. چون به خوبي مي دانست كه  امير تا به اين اندازه بي فكر و بي خيال نيست كه او را از حال خودش بي خبر بگذارد.
يكي از شب هاي اواخر زمستان بود. با وجود اينكه چيزي به روزهاي عيد نمانده بود ولي برف شديدي باريده و همه جا را سپيد پوش كرده بود



.آن شب پس از سه ماه بي خبري از امير ، زنگ تلفن در حاليكه ليلي چراغ هاي خانه را يك به يك خاموش كردهو خود را آماده خواب مي كرد به ناگاه به صدا در آمد و قلب ليلي را لرزاند. ليلي با شنيدن زنگ تلفن با گام هايي تند خودش را ميز تلفن رساند و با دست هايي لرزان گوشي تلفن را كنار گوشش گذاشت. درحاليكه لرزش قلبش حتي به صدايش نيز سرايت كرده بود، با ترديد و دلهره پرسيد: بله؟
كه بعد از كمي سكوت صداي خشك و سرد امير به ناگاه در گودي گوشش پيچيد، صدايي كه نه شوقي در آن بود و نه اشتياقي. امير بدون گفتن حتي سلام كوتاهي، مثال افرادي كه فوري سر اصل مطلب مي روند، سر اصل مطلب رفت و گفت: ليلي مي دونم توي اين چند ماه خيلي منتظر تماسم بودي، ولي خب ديگه لازم نيست بعد از اين منتظرم بموني. چون ديگه به ايران بر نمي گردم.
ليلي با شنيدن جملات امير كه چون پتكي بر سرش كوبيده مي شد، دنيا در برابر چشمانش تيره و تار شد. ولي باز هم به گمان اينكه اين هم يكي از شوخي هاي بچه گانه امير است با شوق شنيدن صداي امير گفت: سلام امير جان توئي؟ هيچ مي دوني تو اين مدت بي خبري مُردم و زنده شدم؟
امير دوباره با همان لحن سرد و خشكش گفت: براي چي؟ مگه چي شده؟
ليلي با شنيدن لحن خشك اير تا حدودي اشتياقش فروكش كرد و گفت: امير جان من هيچي از حرفات نمي فهمم. داري شوخي مي كني ديگه درسته؟ داري مثل اون موقع ها سر به سرم مي ذاري ديگه؟
امير با لحن تندي گفت: نه ... چرا بايد شوخي كنم. مگه با هر مسئله اي مي شه شوخي كرد. اتفاقا حرفام برعكس هميشه جدي جديه. من ديگه به ايران بر نمي گردم. توي اين چن ماهه فهميدم كه تو به دردِ من نمي خوري. اصلا عشق تو از اولشم برام يه جورايي هوس زودگذر بوده. باور كن وقتي به اون روزا فكر مي كنم كه چطور بهت ابراز علاقه مي كردم ، خنده ام مي گيره.خودت بگو، چيه منو تو بهم مي خوره؟ پدرامون؟ مادرامون؟ يا زندگيامون؟ مطمئن باش كه حرفام نه شوخيه نه مسخره. امشب بالاخره بعد از سه ماه تاخير تصميم گرفتم كه بهت زنگ بزنم و تكليفتو روشن كنم. بالاخره توام جوونيو بايد به فكر زندگيت باشي.
جملاتي كه امير در پشت تلفن بر زبان مي آورد در باور ليلي نمي گنجيد. مگر مي توانست باور كند كه امير با آن همه علاقه به يكباره او را كنار بگذارد؟ مگه مي توانست باور كند امير با آن همه اشتياق، او را به دور اندازد؟ با صدايي كه كاملا مشخص بود تحليل رفته است  گفت: امير مگه چي شده؟ چرا اينطوري حرف مي زني؟ مگه اتفاقي فتاده؟
امير با صداي بي خيالي گفت: آره درست حدس زدي. يه اتفاق خوب افتاده. من و دختر شريك بابا به هم علاقه مند شديم، از همديگه ام نمي تونيم جدا بشيم. در حقيقت، من نمي تونم از اون جدا بشم.
ليلي با شنيدن جملات امير، گويي كه چيزي در درونش فرو ريخت. چنان كه قلبش به شدت فشرده شد. حرف هاي امير در آن لحظه هم چون تكه ذغالي شد و قلبش را به شدت سوزاند و سوزشش را به سر تا پايِ وجودش رساند. امكان نداشت، نه نه، باورش نمي شد كه امير در حق او چنين كاري را كرده باشد. باورش نمي شد كه امير دختر ديگري را به او ترجيح داده است.
جملات امير كه پي در پي و پشت سر هم رديف مي شد و او را براي كارش توجيه مي كرد، در فضاي ذهنش به باور انكار ناپذيري مبدل شد و چون پتكي سنگين بر فرق سرش كوبيده شد. چنان كه سرش از شنيدن تمام آن جملات،چنان سنگين شد كه درد شديدي به شقيقه هايش هجوم آورد و آنها را به ذوق ذوق انداخت. دلش مي خواست هر چه زودتر تماسش با امير قطع شود و گره سنگين بغض نشسته بر گلويش را با باران اشك هايش سبك كند.ولي گويي كه هيچ پاياني براي تعاريف امير از آن دختر وجود نداشت. گويي كه امير قصد داشت تا هر چه بيشتر و بيشتر آن دختر را به رخش بكشد. چنان با آب و تاب سخنان دلنشيني را در مورد آن دختر بر زبان مي آورد كه ليلي را به ياد روزهايي مي انداخت كه درست همين جملات را به او گفته و با او باورانده بود كه واقعا ليلي امير است و امير به غير از او هيچگاه هيچ دختري را نخواهد ديد و اخساسش نخواهد كرد.
امير با بيان تمام آن جملاتش باورهاي او را زير و رو كرد و به لجن كشيد. چنان از احساسات و عشقش نسبت به آن دختر داد سخن مي داد كه قلب ليلي را به لرزه درآورده و تنش را به رعشه انداخته بود. سخنان امير در آن لحظه براي ليلي، گويي كه پيك مرگ بود و فنا شدن زندگيش را به او نويد مي داد. بي آنكه خود بخواهد از امير گدايي عشق كند، با لب هايي كه به زحمت از هم باز مي شد لب باز كرد و گفت: نه امير، نه. اين كارو با من نكن. نابودم نكن امير، نابودم نكن.
و امير با لحن گستاخانه اي گفت: ليلي خانوم مگه خدايي ناكرده خلاف غير اخلاقي و غير شرعي در مورد شما صورت دادم كه نابود بشي. خدارو شكر كه همون طور بكر و دست نخورده براي مرد ديگه اي باقي موندي. پس بيخود قضيه رو گنده ش نكن. چرا، اگه توي اون مدت به تو دست درازي مي كردم آره نابود مي شدي. ولي ماشاءالله تو انقدر اُمُل بودي كه حتي نتونستم دستتو بگيرم. چه برسه به كاراي ديگه.
ليلي باورش نمي شد كه اميرِاو، روزي دهان باز كند و با گستاخي در مورد چنين موضوعاتي سخن بگويد. آن شب انتظار شنيدن هر حرفي را از امير داشت الا خيانتش را. با شنيدن حرف هاي امير حتي تا برجستگي لبش نيز يخ كرده و مانند مرده اي ماتش برده و به عكس امير كه روبرويش روي ديوار ميخكوب بود خيره مانده بود.
در حاليكه از شدت بغض نمي توانست هيچ سخني بگويد بالاخره لب باز كرد و گفت: درسته امير، تو به من دست درازي نكردي و من همونطور بكر و پاك موندم. ولي قلبم چي امير؟  قلبم كه حسابي دست خورده و از بكري در اومده.
امير باز هم با همان خونسردي گفت: چرا مگه چي شده؟ مردم سر عقد به هم مي زنن و هيچيم نمي شه. ما كه الحمدالله نه مراسم خواستگاري داشتيم نه عقدي صورت گرفه بود. نه كس و كارت موضوع منو تورو مي دونستن. مطمئن باش كه با جدايي منو تو آسمون جاش با زمين عوض  نمي شه.
ليلي با همان شت بغضش گفت: چرا امير عوض مي شه. جاي يه مرده با يه زنده عوض مي شه . كه اون مرده منم.
امير لحنش را تندتر كرد و گفت: اي بابا! حوصله مو سر بردي.چرا قضيه رو اينقد گنده اش مي كني؟ موضوعي بود بين منو توكه بين خيلي از دختر پسرا پيش مي ياد و به هم مي خوره. خدارو شكر نه جلوي خونه ات ظاهر شدم نه با آبروت بازي كردم. اصلا مي دوني چيه، آشنايي منو تو از روز اولم مسخره و احمقانه بود. خودت خوب مي دوني منو تو از هيچ لحاظي به هم نمي خوريم. نه از لحاظ فرهنگي و نه از لحاظ خانواده و مال و منال.

لیلی برای بازگشت امیر از سفر مدام روز شماری می کرد. آن هم روزهایی که برایش به اندازه سالی می گذشت. آن روز پس از خروج از کلاس، به قصد خرید هدیه ای برای امیر، از دانشکده خارج و راهیه بازارچه ای شد که روزهای متوالی با امیر از آنجا خرید کرده و خاطرات شیرینی را از آن بازارچه به خاطر داشت. دلش می خواست بهترین هدیه را برای امیر بخرد و روز ورودش به ایران تقدیمش کند. دلش به اندازه تمام دنیا دلتنگش بود و خواهان دیدارش. وقتی به خاطرش می آمد که به محض ورود امیر به ایران قرار است برای همیشه در کنار او زندگی کند، دلش لبریز از عشق و زندگی می شد. آرزو می کرد که ای کاش آن چند روز نیز با یک چشم بر هم زدنی بگذرد و امیر دوباره به ایران بازگردد و نگاه قشنگش را به او بدوزد.